Hellp syndroom Isabelle maakte het mee

Hellp Syndroom

Het Hellp syndroom is een zeer ernstige zwangerschapscomplicatie welke levensbedreigend kan zijn voor zowel moeder als kind. De Hellp Stichting helpt vrouwen die het Hellp syndroom is overkomen. Lees hieronder het verhaal van Isabelle. Zij kreeg het Hellp syndroom en had hier nog nooit over gehoord.

26 maart 2013, het is echt waar! Het zijn twee streepjes…! 

Mies weet in eerste instantie niet zo goed wat hij er van moet vinden, zo snel, zo zwanger maar gelukkig ook hij, zo blij.

Het leek me heerlijk om zwanger te zijn, een leven in mijn buik, altijd met zn tweeën. Dik worden zonder gène en je altijd goed voelen!

Ik heb nog niet gezegd dat ik van geluk mag spreken dat ik niet misselijk ben of ik word strontziek wakker. In eerste instantie denk ik dat het komt omdat ik wat verkeerds gegeten heb, maar al snel weet ook ik hoe het voelt om zwanger te zijn. Ik bén misselijk en blíjf misselijk. Van een zwangerschapsglow is niets te zien. Ik heb grote wallen onder mijn ogen en ben naast misselijk vooral heel erg moe.

Ik ben uitgerekend op 5 december en vind dat eigenlijk maar niets. Jarig zijn met Sinterklaas vindt toch niemand leuk?

Nu denk ik wel eens dat die gedachte er voor zorgde dat kleine Jip zich een heel stuk eerder dan gepland aankondigde…

Mijn zwangerschap is geen feestje

Mijn zwangerschap is alles behalve een feestje, maar dat er een leven in mij groeit is dat wel. De gedachte dat we straks met zijn drieën zijn en een gezinnetje zorgt er, hoe cliché ook, voor dat het me alle ellende nu al waard is.

Mies vergezelt me bij alle bezoeken aan de verloskundige. Samen zien we onze hummel groeien en zich langzaam maar zeker ontwikkelen tot een echt mensje. Alle bezoeken behalve die ene… Behalve dat bezoek waar ik na het meten van mijn bloeddruk terug de wachtkamer in word gestuurd omdat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant lijkt te zijn. Als na een half uurtje mijn waardes nog steeds te hoog zijn wordt ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Het ZIEKENHUIS? Ik ben zwanger niet ziek… toch? Er wordt niet veel gezegd over wat er aan de hand is, behalve dan dat een hoge bloeddruk vaker voorkomt tijdens een zwangerschap en het verstandig is om er door een gynaecoloog naar te laten kijken.

In het ziekenhuis word ik meteen in een bed gelegd en aangesloten op een computer die de hartslag van Jip en mijn bloeddruk in de gaten houdt.

Ik houd ondertussen stug vol, ik ben zwanger en niet ziek.

Drie keer per week moet ik me melden in het ziekenhuis en worden zowel Jip als ik op al het mogelijke gecontroleerd. Jips groei blijft achter en mijn bloeddruk blijft hoog. Met 27 weken wordt er verteld dat we er rekening mee moeten houden dat Jip eerder dan gepland geboren zal worden. Ik geloof het niet en blijf gewoon doorgaan met lesgeven.

In week 32 heb ik ‘s avonds een ‘gek’ gevoel in mijn rechterarm, het lijkt alsof er een zenuw klem zit. Pijn is een groot woord maar prettig is anders. Ook heb ik het gevoel dat er een stapel boeken boven op mijn buik ligt. Na een paar uur geprobeerd te hebben me in een positie te manoevreren  waarin ik me wel prettig voel besluit ik op advies van man en een vriendin, een bezoekje aan de eerste hulp te brengen. Mijn bloeddruk wordt gemeten; hij is erg hoog en ook heb ik koorts, maar volgens de aanwezige arts duiden mijn klachten verder niet op iets zwangerschaps gerelateerds. Met een handje vol paracetamol word ik weer met manlief naar huis gestuurd.

De volgende ochtend, 14 oktober 2013, meld ik me, voor mijn werk, weer zoals de afgelopen weken normaal geworden is, op de afdeling verloskunde om alles te laten na meten. Een beetje gegeneerd vertel ik de gynaecoloog dat ik gisteren zo gek was om in allerijl naar de eerste hulp te racen voor iets dat niets bleek te zijn. Ik vertel dat ik een gek gevoel in mijn arm had en een zwaar gevoel boven op mijn buik. Ik zie hem bedenkelijk kijken. Hij roept de co-assistent erbij.

Wat zijn de klachten bij iemand met het Hellp syndroom?

‘Wat zijn de klachten bij iemand met HELLP’ vraagt hij haar. Ze somt een aantal medische termen op waar ik de helft niet van snap. Ik kijk hen vragend aan en de gynaecoloog vraagt de co-assistente alles nog eens in normale mensentaal te vertellen. Bij iedere zin voel ik mijn maag verder samenknijpen, ze beschrijft eigenlijk alles waar ik last van hebt….

Als Jip daarna met een echo wordt bekeken blijkt ook nog eens dat mijn vruchtwater in hoeveelheid lijkt af te nemen. De arts neemt me mee naar een kamer en zegt; ‘Welkom in ons hotel, dit is je kamer de komende weken, ik zal een verpleegkundige van de couveuseafdeling langs sturen om je daar een rondleiding te geven…’

(Ok ik chargeer misschien een beetje, maar voor mijn gevoel ging alles écht zo snel)

Ik snap er niets van… ik moet naar mijn werk, er zit een klas vol pubers op me te wachten!

De gynaecoloog is echter niet van zijn stuk te brengen. Ik moet blijven, tot Jip geboren is.

‘Maar…,’ stamel ik nog ‘ik ben zwanger, ik ben toch niet ziek….’

Een beetje bedremmeld staar ik uit het raam en bel Mies op.

‘Ik moet blijven, ze denken dat ik HELLP heb…’

Ik bel hem uit zijn bed maar hij is meteen wakker. Hij stapt op zijn brommertje en crossed naar me toe.

Ik kan me alleen maar bedenken hoe bizar het er moet hebben uitgezien, een grote vent met een enorme baard en bos haar als een malle, half huilend op een oud zwart citaatje…!

Als hij aankomt heb ik net te horen gekregen dat ik bedrust moet houden. Op de vraag of ik nog een kamergenoot krijg wordt ontkennend gereageerd door de verpleegster; ‘Mevrouw u bent echt heel, héél erg ziek’ is haar antwoord.

Heel erg ziek? Ik? Echt niet….

Ik heb Hellp en ik zwel op

Dat ik langzaam maar zeker begon op te zwellen zag ik niet, en die hoofdpijn, ja ach het is toch niet niets ineens in het ziekenhuis….

Mies zegt al zijn afspraken af en zit, wanneer het mijn strenge rustschema toelaat, aan mijn bed gekluisterd. Ik krijg allerlei infusen, een continue bloeddrukmeting en een katheter….

Maar geloven dat ik echt ziek ben? Ik doe het nog steeds niet.

Samen met Mies kijk ik series op de laptop. Netflix kennen we nog niet, dus dit downloaden we gewoon ouderwets en illegaal (sorry).

Zoals afgesproken komt een verpleegkundige van de couveuse afdeling me in een rolstoel, (een ROLSTOEL, ik ben zwanger, niet ziehieeeeek) ophalen voor een rondleiding, ik besteed er weinig aandacht aan, mijn kind komt hier heus niet te liggen.

Op 17 oktober ben ik jarig, met een taartje op dat stomme ziekenhuisbed vier ik mijn 34e verjaardag. Een verjaardag om te onthouden grappen we nog… Diezelfde middag heeft een arts-assistent me van het infuus gehaald. Ik had lopen klagen dat het allemaal wel ging en ik het maar onzin vond. Hij ging mee met mijn verhaal en vertelde me zelfs dat ik misschien naar huis kon…

Big, big, BIG mistake… die nacht gaat alles mis.

Mijn hoofdpijn wordt onmenselijk mijn spieren verkrampen aan alle kanten en ik ben niet meer helder. Op de foto’s van toen zie ik nu dat ik opgezwollen was als een pompoen, alles maar dan ook werkelijk alles was dik van het vocht. Als mijn katheterfles wordt verwisseld vraag ik de verpleegkundige verbaasd waarom ze er roosvicee in hebben gestopt… Mijn nieren en lever zijn langzaam maar zeker aan het stoppen, mijn urine wordt niet meer gezuiverd en is daardoor roze/rood van kleur. Ik ben mezelf langzaam maar zeker aan het vergiftigen.

De gynaecologen bezoeken me inmiddels om beurten en het gaat met de minuut slechter met me. Ik zak veel weg en krijg weinig meer mee van wat er allemaal gebeurt. Wie er aan mijn bed staan, hoe ik er uit zie het maakt me allemaal niets meer uit, gène is een woord dat niet meer in mijn woordenboek voorkomt. Als de baby er uit is zal je je beter voelen zegt de gynaecoloog . En dat blijft door mijn hoofd spoken terwijl ik daar lig. Haal die baby er dan GVD uit dacht ik… maar iedere minuut dat Jip langer in mijn buik zit zal ze groter groeien, sterker worden en een grotere kans hebben om gezond ter wereld te komen, dus houd ik vol. Ik krijg spuiten in mijn bovenbeen om te zorgen dat Jips longen sneller  rijpen, het kan me allemaal niets meer schelen, doe maar, doe alsjeblieft wat nodig is. Ik voel me verschrikkelijk en die baby? Het zal allemaal wel. (Erg hè? Maar wel wat ik toen dacht)

Op zondagochtend 20 oktober 2013 wordt er besloten om me in te leiden, het wordt voor zowel mij als Jip te gevaarlijk om nog heel veel langer te wachten.

Binnen notime lig ik in een verloskamer. Een verloskamer! Maar even serieus, zo kan ik toch niet bevallen? Ik ben nauwelijks in staat om na te denken, kan niet meer zelf gaan zitten en ben vanwege alle vochtophopingen op vocht ransoen gezet.

Om 20.00 is er inmiddels wat ontsluiting, de computer laat zien dat ik weeën heb Michel juicht zo ongeveer bij iedere wee die hij ziet, het gaat gebeuren… Ik voel er niets van, nog geen steekje in mijn buik, niets wijst er op dat er wat gebeurt daar onder in mijn buik. Ik heb überhaupt weinig gevoel meer. Mijn vaste gynaecoloog komt langs om te vertellen dat zijn dienst er op zit, ‘Wacht even tot morgenmiddag’, zegt hij lachend als hij weg gaat, ‘dan breng ik morgen of overmorgen je dochter ter wereld.’

Hoe snel alles toen is gegaan weet ik niet meer, wel weet ik dat er ineens paniek was, mijn waardes daalden als een gek en Jip had het steeds zwaarder… zo zwaar dat er besloten werd dat ik NU moest bevallen. Artsen renden heen en weer, Michel werd in een groen pak gehesen en er was paniek, heel veel paniek. Zondagavond; geen arts in huis dus iedereen werd uit zijn bed getrommeld om te zorgen dat Jip en ik het allebei levend tot een mooi einde zouden brengen.

Van al die paniek ben ik me niet zo bewust. Ik verbaas me vooral over alle lichtjes op het plafond en over het feit dat de anesthesist onder de tatoeages zit. Als ik uiteindelijk na, voor mijn gevoel, een dodenrit door het ziekenhuis in de operatiekamer lig gebeurt er niets. Waarom niet? We hebben toch haast? De dienstdoende gynaecoloog is nog onderweg hoor ik iemand mompelen…

Vanaf dat moment weet ik eigenlijk bijna niets meer. Ik weet dat ik wakker word en dat er een vriendin naast me zit. Ik schijn haar te hebben gevraagd of ze mijn hand wil vast houden.

Ik ben die avond in shock geraakt, ik kreeg een soort toeval en lag te shaken op het bed terwijl ik gilde dat ik mijn kind wilde zien. Ik weet er niets meer van… Omdat ik niet te kalmeren was en alle waardes bleven zakken hebben ze me toen tegen de regels in, met bed en al naar de couveuse afdeling gebracht en heb ik Jip gezien, ik weet het niet meer, ik heb de foto van mijn hand in het gat van de couveuse als bewijs dus het is echt gebeurd. Maar voor mij is het een groot zwart gat…

Mijn eerste herinnering na de bevalling van Jip is dat ik weer op mijn kamer lig en dat ik moet kolven, zonder moedermelk zijn haar kansen namelijk heel klein werd me vriendelijk doch dringend verteld… Als een debiel heb ik zitten staren naar de polaroid van een kindje dat ik nog nooit gezien had, een bebloed wurmpje, ieniemieni en nog veel te klein. Klein en vies. Eerder een alien dan een schattig babietje. Dat was Jip. Daar moest ik het voor zien te doen…

Pas na drie dagen werd ik weer een beetje mens. Ik mocht, liggend in bed voor het eerst bewust, mijn dochter zien, Jip…

Mijn God was was ze klein en dun, doorzichtig bijna… En wat zaten er een hoop slangetjes, overal slangetjes! Piepjes, beeldschermen, lichtjes. En temidden van al dat tumult lag Jip… Mijn Jip, mijn kind… van het oergevoel dat ik gehad schijn te hebben net na de bevalling was niets meer over. Het was mijn kind, tenminste dat zei iedereen, Mies had gezien dat ze haar uit mij haalden, maar ik?

Ik wist helemaal niets van dat alles. Ik zag alleen een naakte alien die me vragend aan keek…

Jip is geboren met 33 weken en 3 dagen, ze was dis- en prematuur. Na 6 weken in het ziekenhuis mochten we haar mee naar huis nemen.

Inmiddels is ze allesbehalve een alien maar een prachtige kleuter.

Aan ons spannende bevallingsverhaal heb ik gelukkig niets over gehouden. Jip en Mies liepen allebei een trauma op waar ze door middel van EMDR gelukkig goed van afgekomen zijn!

xx Isabelle

———-

Wil je meer blogartikelen lezen:

Ga jij met de auto op vakantie? Lees hier alle tips.

De allerleukste kindvriendelijke uitjes met de trein: Je vindt ze hier.

Lees hier alles over een happy lifestyle.

 

Bo gaat bijna bevallen en dan komt er een einde aan haar zwangerschapsblog. Ben jij nu ook zwanger en zou je hierover elke week een zwangerschapsblog willen schrijven? Stuur dan een email naar ons.

En heb jij nu ook het Hellp syndroom meegemaakt?  Je mag hieronder een opmerking achterlaten.