Mijn baby is overleden in mijn buik

Het was mei 2017, ik ging mijn oudste dochter Lindsay (toen nog 6) douchen, mijn buik leek wat dikker dan normaal waarop Lindsay zei: “mama je hebt een baby in je buik”. Lees hieronder mijn verdrietige verhaal over mijn baby is overleden in mijn buik.

Mijn baby is overleden in de buik?

Ondanks dat ik nog geen bevestiging had van mijn zwangerschap kon ik dit voor mijn gevoel niks anders dan beamen. Ik was heel snel zwanger van Zoey wat mij enorm naar de keel greep ondanks dat ik heel bewust voor een derde kindje heb gekozen. Ik was ineens niet meer zo zeker van mijn zwangerschap wil ik dit wel echt? We zijn al zo druk met onze 2 andere kinderen. En het was 5 jaar geleden dat ik voor het laatst voor een baby ’tje hebt gezorgd. Wil ik nog wel weer helemaal overnieuw beginnen? Of was het een ander voorgevoel? Het voelde in ieder geval niet goed en dat was best sterk, zo sterk dat ik de huisarts heb gebeld met de mededeling dat ik dit niet wilde. Mijn partner was het er niet mee eens, hij snapte mijn gevoel totaal niet. Wat nu, uiteindelijk toch de verloskundige gebeld.

Bevallen van een doodgeboren baby?

Bij de eerste echo, toen ik haar hartje hoorde kloppen, was mijn negatieve gevoel weg. Maar de stempel op deze zwangerschap was al gedrukt. Mijn zwangerschap verliep verder goed, geen gekke dingen. We hebben de nipt test gedaan, ze werd getest op de 3 meest voorkomende syndromen, geen van 3 had ze. Nu nog de 20 weken echo. Alles zag er perfect uit. Er viel weer een last van onze schouders. Zie nou wel alles is goed met de baby.

De baby shower

Zondag 7 januari werd ik verrast met een babyshower, heel mooi en fijn was dat. Ik was toen ruim 36 weken zwanger van mijn baby. Nu was het echt aftellen! Dinsdag 9 januari had ik een controle afspraak bij de verloskundige, alles was goed, haar hartje klopte, mijn bloeddruk was goed. Ik ging nog even naar mijn werk voor wat kleine dingetjes, toen voelde het al anders dan normaal.

Ik voel niks meer

’s Middags was ik druk met allerlei afspraken voor de kinderen, het voelde nog steeds niet goed, ik had sinds vanmorgen al niks meer gevoeld terwijl ze normaal vrij veel bewoog. ’s Avonds voelde ik ook helemaal niks maar we hebben nog gewoon een geboortekaartje  uitgezocht. Ik vertelde mijn partner niks hierover omdat ik hem niet ongerust wilde maken en ik nog ergens hoopte dat ze straks wel ging bewegen of vannacht, ik was immers vanmorgen nog naar de verloskundige geweest en ik heb haar hartje zelf horen kloppen dat kan niet zomaar ineens stoppen met kloppen, onmogelijk gewoon. ’s Nachts gebeurde er helemaal niets, geen beweging. Mijn partner Johan ging ’s ochtends gewoon naar zijn werk. De kinderen heb ik naar school gebracht. De jongste Chelsey was niet lekker en nam ik weer mee naar huis. Nog steeds geen beweging, ik kon mijn gevoel niet langer gaan wegstoppen

Help, ik voel mijn baby niet meer bewegen

Ik belde de verloskundige, en barste in huilen uit. Ik zei tegen haar dat ik Zoey niet meer voelde bewegen. Ze stond vrijwel direct op de stoep. Ja en toen was het zoeken en zoeken en zoeken naar iets dat er niet meer was, er klopte geen hartje meer.

Je grootste nachtmerrie word dan werkelijkheid, ja hoe dan!!!! Dit kan niet hoor, ik rook niet, ik drink niet, ik eet gezond, wat had ik verkeerd gedaan? Alles was toch steeds zo goed.

Hoe vertel ik dit aan mijn man die aan het werk is

En toen moest ik Johan nog bellen, hij zat op de vrachtwagen, maar was gelukkig dicht in de buurt. We gingen naar de praktijk van de verloskundige, hier werd het nogmaals bevestigd met een echo.

Door naar het ziekenhuis, nog een keer de bevestiging met een echo, en ja we zien niks geks. Hoe nu verder? Je kunt er voor kiezen om het spontaan geboren te laten worden, dat wilde we niet. Vrijdag 12 januari zou ze geboren worden in het ziekenhuis. Ondertussen bleven we ons afvragen waar het verkeerd is gegaan, hoe heeft dit kunnen gebeuren, wat hebben we in hemelsnaam verkeerd gedaan, waarom mocht ze niet hier zijn, ze was helemaal volgroeid en wordt nog voordat ze het levenslicht zag bij ons weggerukt.

Om de bevalling op te wekken werden er om de 4 uur pilletjes vaginaal ingebracht, dat inbrengen was pijnlijk, 9.45 uur de eerste, 13.45 uur de volgende pilletjes, ik voelde nog helemaal niks, om 17.45 uur nog eens wat pilletjes, het begon nu wel te zeuren, en toen werd Zoey om 19.45 uur geboren, heel snel dus!! Ik heb weinig pijn gehad.

Hoe gaat de bevalling?

Het voelde net als bij onze andere dochters, we waren trots, dit is ons kind, en ze was zo mooi. We mochten haar die avond meenemen naar huis, we hebben haar in water gelegd, zo bleef ze het mooist. Dan heb je je dochter op schoot in een bak water, en je bent eigenlijk supertrots, en dan moet je er een handdoek overheen gooien als je over de gangen loopt (rijdt in mijn geval dan). Verschrikkelijk. We hebben haar een paar dagen thuis bij ons gehad in water.

Obductie of niet?

Toen moest ze voor obductie terug naar het ziekenhuis, daarna konden we haar niet meer in het water leggen en lag ze bij ons thuis in een rieten mandje/kistje. Wat een rollercoaster, ik was gewoon kraamvrouw maar ondertussen moesten we zoveel regelen voor de crematie. Ondertussen zaten we zoveel mogelijk met ons gezin en bij Zoey (nu het nog kon). Na een paar dagen deden mijn borsten zoveel pijn, ondanks dat  ik een pilletje na de bevalling had gekregen om de borstvoeding tegen te gaan. Ik dacht altijd dat de borstvoeding op gang kwam doordat je kleintje eraan zoog. Niks bleek minder waar, Johan moest mijn trui uittrekken, dat lukte mij gewoon niet dat deed teveel pijn.

De uitvaart

De uitvaart was heel mooi, Let her go van Passenger is echt haar nummer geworden. Ondertussen liepen er allerlei onderzoeken, want we hadden nog steeds geen antwoord op de vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ze hebben haar placenta, haar navelstreng onderzocht, ze hebben een obductie bij Zoey gedaan, haar organen zijn nagekeken. Ze hebben mijn bloed onderzocht. Wij moesten 6 weken wachten voordat we de uitslag hadden. Ik verwachtte eigenlijk dat ze niks zouden vinden, alles leek zo volmaakt. Dus toen we dan eindelijk de afspraak hadden voor de uitslag, bereidde ik me voor op niks eigenlijk, ik dacht dat ze zouden zeggen dat er niks was gevonden.

Er is iets gevonden

Maar er was wel degelijk wat gevonden op de navelstreng. Ze bleek het 22q11deletiesyndroom te hebben, ook wel DiGeorgesyndroom genoemd, een chromosoomafwijking op chromosoom 22. Ze had dus een beperking wat alleen gevonden had konden worden met een vruchtwaterpunctie. Kinderen die het 22q11deletiesydroom hebben hebben vaak problemen met het hart, de stofwisseling en het immuunsysteem, deze kinderen hebben vaak een typisch uiterlijk (toch konden we aan Zoey niks bijzonders zien), amandelvormige ogen, kleine oren.

Vaak ook problemen met de oren, de kinderen zijn vaak wat kleiner dan gemiddeld en hebben een lager IQ dan gemiddeld. Er worden gemiddeld 50 kinderen per jaar geboren in Nederland met dit syndroom. Dit was voor Zoey zeer waarschijnlijk haar reden van overlijden. En misschien was dit ook wel mijn vreemde voorgevoel van deze zwangerschap. Toch had ik haar nooit willen missen, en ben ik blij met de keuzes die we gemaakt hebben. Ze blijft ons meisje en zusje, en dat zal ook altijd zo blijven.

We moesten toen ook nog getest worden of wij drager waren van dit syndroom, dit was niet het geval, het is bij Zoey zelf ontstaan. Doordat er wel een reden was voor haar overlijden kunnen we het allemaal iets meer een plekje geven, maar toch missen we haar nog elke dag.

Liefs van Astrid

 

 

Wil jij meepraten over het onderwerp mijn baby is overleden in mijn buik? laat dan een reactie hieronder achter.